www.sufizm.fora.pl

Ahmad

SUBUDH - pradawna Ścieżka Zielonego Światła i Duchowego Poddania Wszechmogącemu Bogu, w dawnych czasach dobrze znana w obszarze wpływów starożytnego imperium perskiego, w tym w Pakistanie i Indiach Zachodnich. W szkołach i tradycjach sufickich, tasawwuf, często kultywowana jako bardziej zaawansowany zbiór metod praktyki duchowego oddania, poddania ego Bogu, poddania Woli Boga, ofiarowania się na boską służbę etc.

Członkowie Bractwa czy Braterstwa Subudh zwani są służebnikami Najwyższego Boga, służebnikami Niebiańskiej Świątyni, a także poświęconymi na ścieżce światłości. Kilka specyficznych praktyk sufickich pozwala także rozpocząć praktykę Subudh niejako od początku, chociaż ideowo łączy się praktyki Subudh z bardziej zaawansowanymi szczeblami sufickiej drabiny do Niebios Boga.

Przy okazji napiszemy trochę więcej o istocie sufickiej praktyki Subudh.

Ofiel Chishty

Dodajmy, że SuBuDh w językach urdu i hindi to SubuDha lub SuBuDhah w sanskycie, z okresu IX oraz X wieku. To skrótowiec od słów kluczowych: Suśilah, Budhi lub Buddhi oraz Dharma lub Dharmah. Głęboka moralność, Głębokie Oświecenie i Prawdziwa Religia - tak można te trzy pojęcia przełożyć na jezyk polski. Mamy nazwę rodzimą dla tradycji sufickiej nastawionej na praktyki takie jak Subhan Allaah czyli całkowite poddanie się Bogu, Allah. W wielu nurtach sufickich, jest to bardziej zawansowany sposób praktyki z wieloma ćwiczeniami bezpośredniego poddania się boskiemu prowadzeniu, dopasowany do trzech procesów ścierania ego, nafs, znanych jako fana fi szajch, fana fi Rasul oraz fana fi Allah. Takie ćwiczenia powierzania się i całkowitego oddania, całkowitego podporządkowania się Bogu, Allaah, robił Święty Prorok Muhammad i jego bliscy pierwsi uczniowie w Grocie, w ramach sufickiego Braterstwa Ludzi Groty.

Ahmad

Subudh - Starożytne Bractwo Duchowe

Subudh (wymawiane [ˈsubudh]), akronim od słów "Suśila Budhi Dharmah", to międzynarodowy, międzywyznaniowy ruch duchowy czy mistyczny, aliran kebatinan, który rozpoczął się na terytorium dzisiejszego Pakistanu (a w dawnych Indiach Zachodnich) w pierwszej połowie X wieku, a później między innymi rozkwitał w Indonezji od XVI-XVII wieku, założony przez Muhammada Pak Subuha Pir Tahira Juhley Lal (zm. 943 e.ch.). Podstawą Subudh jest duchowe ćwiczenie zwane latihan kedżiwaan, które, jak powiedział Pak Subuh, reprezentuje przewodnictwo „Mocy Boga” lub „Wielkiej Siły Życiowej”. W swej istocie, latihan kedżiwan, to zbiór ćwiczeń duchowych, seria praktyk, które otrzymują bardziej zaawansowani adepci na mistycznej ścieżce Sufich, praktycy mistycyzmu - Tasawwuf. Ćwiczenia te dotyczą poddania Woli Boga, poddania się prowadzeniu przez Moc Bożą, co w mistyce chrześcijańskiej zwykle zwie się prowadzeniem przez Ducha Świętego (Ruh Quddus).

Twierdził, że Subudh nie jest ani nową nauką, ani religią, a szkołą duchowości i mistyki (tasawwuf, sufi). Pak Subuh zauważył także, że w wyniku podążania za wewnętrznym przewodnictwem latihanu kedżiwaan, członkowie sufickiej ścieżki mogą zostać poprowadzeni w kierunku esencji religii, a także praktykować i kontemplować taką, która jest dla nich odpowiednia, niezależnie od tego, czy jest to chrześcijaństwo, judaizm, islam, zaratusztrianizm, dźainizm, hinduizm (śaiva), buddyzm itp. Chociaż wyznawanie religii może zapewniać dyscyplinę, która może być cenna dla wewnętrznego rozwoju członka, wyznawanie religii nie jest konieczne, aby przebywać w Subudh i wykonywać latihan kedżiwaan.

Istnieją grupy Subudh w około 83 krajach, zrzeszające ponad 10 tysięcy członków na całym świecie wedle stanu na 2003 rok. Nazwa „Subudh” jest akronimem, który oznacza trzy sanskryckie słowa, Suśila-Budhi-Dharma/h, które wywodzą się z wedyjskich, jogicznych i tantrycznych terminów suśīla (dobry charakter, moralność), buddhi lub budhi w znaczeniu przebudzenia i oświecenia oraz dharma - odwieczna religia i duchowe zasady (suficki: adab). Znaczenie zależy od kontekstu, w jakim pojęcia są używane. Oryginalne słowa z rdzeniami sanskrytu są zdefiniowane tak jak wskazuje Pak Subuh znany jako Pir Tahir Uday...

Sanskryt:

Suśīla: „dobrze usposobiony”, „mający sympatyczne usposobienie, dobry charakter”, „pogodny”.
Buddhi/Budhi: „inteligencja, umysł, rozum”; Budha to Merkury, hermetyzm, duchowość misteryjna.
Dharma: Prawo, które „podtrzymuje, wspiera lub utrzymuje porządek regulacyjny wszechświata”.

Pak Subuh podaje następujące definicje pojęć w kontekście religii objawionych linii abrahamowej:

Suśila: dobry charakter człowieka zgodnie z Wolą Boga Wszechmogącego.
Budhi/Buddhi: siła rozumienia wewnętrznej boskiej jaźni/duszy w człowieku; przebudzenie.
Dharma: poddanie się, zaufanie i szczerość wobec Boga Wszechmogącego; podporządkowanie prawom Boga.

Tymczasem centralnym elementem Subudh jest latihan kejiwaan („ćwiczenia duchowe”), podczas których członkowie Subudh regularnie wchodzą do zamkniętych pomieszczeń, zwykle oddzieleni według płci, aby zostać oczyszczonymi przez Boga Wszechmogącego (lub Wielką Siłę Życiową) za pomocą spontanicznych ruchów lub wypowiedzi, poddania całego ciała oczyszczającej Mocy Bożej. Subudhjanie zgadzają się między sobą co do tego, w jak wielkim stopniu należy wierzyć lub podkreślać wypowiedzi duchowego ojca i mistrza Bapaka, Pak Subuha, które często mają ludowy charakter islamski oraz reprezentują stary perski mistycyzm. W latach pięćdziesiątych brytyjski emigrant Husein Rofé rozprzestrzenił tradycyjny Subudh z Indonezji do Japonii, Hongkongu, Cypru i przede wszystkim do Anglii, gdzie jego entuzjastyczne przyjęcie przez zwolenników (studenta Gurdżijewa) Johna G. Bennetta przekształciło ruch w międzynarodową, wieloetniczną sieć około 10 tysięcy członków. Znaczna mniejszość praktykantów przeszła na islam lub w inny sposób przyjęła pewne wschodnie tradycje lub praktyki religii islamu, takie jak „muzułmańskie” imiona lub post w ramadanie, który sam Pir Tahir Pak Subuh chętnie promował na początku powstania Subudh w Pakistanie. Subudhjanie ze swojej strony przyjmują i kultywują latihan kedżiwaan jako siłę duchową zdolną do przekształcenia życia swoich praktykujących w taki sposób, że przyciągnie do niej coraz szersze kręgi uczestników.

Symbol Subudh został odebrany przez Pak Subuha w latach 20-tych X wieku. Misteryjny znak składa się z siedmiu koncentrycznych okręgów i siedmiu szprych od środka, które w tradycyjnym mistycyzmie pakistańskim i indyjskim reprezentują siedem poziomów sił życiowych, a także łączącą je Wielką Siłę Życiową. Każde koło staje się szersze, im dalej od środka, a każda szprycha zwęża się, gdy zbliża się do środka. Odstęp między okręgami pozostaje stały. Symbol siedmiu kręgów duchowego rozwoju i siedmiu promieni czy ścieżek osiągania istoty boskości w centrum, to bardzo starożytny symbol. W Indii symbolizuje siedmiu wieszczów, Saptaryszich, a w tradycji semickiej, siedmiu wielkich proroków posłanych przez Boga, od najnowszego licząc do najstarszego: Muhammada, Jezusa, Mojżesza, Noego, Abrahama, Henocha, Seta.

Symbol siedmiu kręgów i siedmiu promieni jest często drukowany w czerni i bieli, gdy drukowanie w kolorze nie jest dostępne. Kiedy używane są kolory, zwykle koła i szprychy są złote, a tło od ciemnoniebieskiego do indygo lub granatowego jak niebo z pierwszymi gwiazdami. Jednak symbol jest czasami również niebieski na białym lub biały na niebieskim. Nikt na świecie nie ma prawa patentować ani rejestrować symbolu Subudh, gdyż jest to znany od głębokiej starożytności symbol teozoficzny i misteryjno religijny, hermetyczny.

Poszczególni członkowie Subudh często dobrowolnie angażują się w okazjonalne posty, zgodnie z zaleceniami mistrza duchowego Pak Subuh. Każdego roku niektórzy członkowie poszczą w tym samym czasie, co muzułmański post Ramadanu, który Pak Subuh, który sam jest muzułmaninem w IX i X wieku, uważał za odpowiedni także dla dla nie-muzułmanów (niewierzących). Inni poszczą w okresie Wielkiego Postu lub po prostu regularnie, prywatnie. W tym kontekście post jest uważany przez wielu członków Subudh za duchowo budujący, chociaż nie oczekuje się jego obowiązkowej praktyki zawsze w czasie Ramadanu (Ramzanu). Model postu jaki obowiązuje w czasie Ramadanu (Ramzanu) jest podstawowym wzorcem postu w Subudh, połączonym z codzienną praktyką duchową, z latihan kedżiwaan, który tradycyjnie opiera się na kultywowaniu specyficznych zikrów (dhikrów).

Członkiem praktykującym Subudh mogą generalnie zostać osoby pełnoletnie, samodzielne życiowo, prowadzące generalnie dobre i uczciwe życie moralne oparte o zasadach tradycyjnej religii (islam, chrześcijaństwo, judaizm, zaratusztrianizm etc). Nieliczne wyjątki, które nie powinne być przyjmowane do Subudh, to osoby z poważnymi zaburzeniami psychicznymi, cierpiace na stany psychotyczne oraz aktywni narkomanii jako osoby niesamodzielne i nie gwarantujące utrzymania stosownego poziomu życia moralnego. Osoby, które przyłączają się do Subudh, a potem występują, nie są ponownie przyjmowane jako wyraźnie niestabilne lub zaburzone psychicznie, gdyż każdy akt wystąpienia, porzucenia ze ścieżki duchowej i mistycznej, jest rozpoznawany jako jakaś poważna wada moralna lub zaburzenie psychiczne, które stoi za niestabilnym charakterem, za osobą niezdolną do stałego zaangażowania w życie duchowe i rozwój duszy z pomocą praktyk mistycznych.

W Subudh „Pomocnik”, "Asystent", ang. Helper, An-Naseer, An-Naṣīr, An-Nāṣir (indonezyjski: pembantu pelatih, co oznacza „pomaganie w szkoleniu” lub „asystent trenera”, arabskie: An-Naseer) to osoba, która pełni określoną rolę inicjacyjną i wspierającą praktykę duchową. Charakter tej roli i rzeczywiste wyniki tych, którzy ją wypełniają, są przedmiotem pewnych tradycyjnych ustaleń w Subudh. Większość grup Subudh ma Pomocników (Nasir, Naseer), którzy są odpowiedzialni za pomaganie innym członkom na różne sposoby, a także po prostu odmierzanie czasu latihan. Pomocnicy (An-Nasir, An-Naseer) istnieją na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym w Subudh organizacja. Od słowa Naseer pochodzi termin "nazirejczycy" (nasireos) - mistycy pierwszego chrześcijaństwa i dawnego judaizmu, a to jest kontynuowane pod hasłem Tasawwuf oraz Sufi.

Sam An-Naseer mówi: . . . On jest twoim Obrońcą; wspaniały jest Obrońca i wspaniały Pomocnik [Koran, 22:78]… Bóg zna waszych wrogów najlepiej; Bóg jest wystarczający jako Sprzymierzeniec, i Bóg jest wystarczający jako Pomocnik [Koran, 4:45]… W ten sposób stworzyliśmy każdemu Prorokowi wroga spośród złoczyńców. Ale wystarczy wasz Pan/Rabb jako Przewodnik i Pomocnik [Koran, 25:31] i… A jeśli oni się odwrócą – to wiedzcie, że Bóg jest waszym Obrońcą. Znakomity jest Obrońca, doskonały jest Pomocnik [Koran, 8:40]. W istocie są dwa posobne słowa, a Naseer (An-Naseer, An-Nasiiir) jest mocniejszym i dosadniejszym wyrażeniem od źródłowego Naasir (tj. bardziej intensywnym w znaczeniu i działaniu, aktywniejszym). Jedno słowo, różne długości samogłosek, i jakby dwa poziomy Pomocnictwa, mniejsze i większe w jednym pojęciu. Rdzeń pojęcia oryginalnego dla Tasawwuf, dla duchowości i mistyki, to "Pomaganie w Zwycięstwie".

Oficjalnie Pomocnicy (Nasirowie, An-Nāṣireen, An-Nasīreen) są po to, aby pomóc Pak Subuh Pir Tahir Uday, założycielowi Subudh, wspierając mistyczne stowarzyszenie Subudh pod jego nieobecność i po zakończeniu ziemskiego życia w 940 roku e.ch. Nasirowie mają obowiązek wyjaśnić każdej zainteresowanej osobie, czym jest Subudh, Subudhiyya, ułatwić pierwsze przyjęcie duchowej Mocy (Otwarcie, Inicjacja) i służyć członkom Subudh w pogłębianiu ich przyjmowania duchowej Mocy i stosowaniu jej w ich życiu. Pak Subuh często powtarzał, że bycie Pomocnikiem absolutnie nie jest znakiem duchowej wyższości i że jest możliwe, że niektórzy nie-pomocnicy są duchowo bardzij na ścieżce od pomagających, co jednak nie jest częstym zjawiskiem. Podobnie nie ma duchowej hierarchii dla szczebla Pomocników: międzynarodowi pomocnicy, krajowi pomocnicy i lokalni pomocnicy są po prostu określani jako tacy ze względów praktycznych, z powodu rejonizacji w pracy duchowej organizacji. Kandydaci na Helperów jednakże, powinni być solidnie zaawansowani w praktyce sufickich metod rozwoju duchowego, zatem także w formach kultywowania latihan kedżiwan, praktyki duchowej.

Testowanie to odrębna odmiana latihanu kedżiwaan, specjalna praktyka duchowa, ukierunkowana na otrzymanie wskazówek lub wglądu (al-kaszf) w konkretny problem. Przyjmuje się jakieś precyzyjne pytanie lub prośbę o wyjaśnienie, a następnie wykonuje się ćwiczenie duchowego poddania z otwartością na problem. Oryginalne słowo określające testowanie użyte przez Pak Subuh, co w sanskrycie brzmi "Atimanavah", a po indonezyjsku brzmiało „terimah” oznacza „otrzymywanie”, "akceptacja", "otrzymywanie wiedzy", "przyjmowanie", "wdzięczność". Wiele osób praktykujących latihan kedżiwaan od jakiegoś czasu twierdzi, że jest w stanie rozpoznać wskazówki lub intuicję „z wewnętrznego przeczucia” w odpowiedzi na stawiane pytania. Takie wskazania mogą przybierać różne formy, w tym dźwięki, wizje, wibracje i/lub spontaniczne ruchy fizyczne podobne do tych, których doświadcza się podczas zwykłego latihanu oczyszczającego, choć być może bardziej intensywne. Wydaje się jednak, że takie wskazówki często wymykają się analizie intelektualnej i że domniemane wskazówki mogą być zaciemnione lub zniekształcone przez umysłowe lub emocjonalne nastawienie obecnych na praktyce. Testy są ogólnie postrzegane jako duchowe narzędzie pomagające w wyjaśnianiu problemów w teraźniejszości, ale mogą prowadzić do zamieszania, jeśli są traktowane jako rodzaj wróżenia, dlatego kultywuje się głównie badanie osób kandydujących czy są gotowe do podjęcia praktyki oraz w celu rozpoznania zdolności do testowania. Niemniej jednak wielu członków Bractwa Subudh twierdzi, że korzysta z testów w szerszym zakresie rozwiązywania problemów życiowych (poddaje się Wszechmogącemu Bogu sprawę), co przyjmuje się z akceptacją i wdzięcznością. An-Naasir (An-Nāṣir) i An-Naseer (An-Naṣīr) oznaczają "Tego, który daje zwycięstwo wierzącym nad ich wrogami". On jest Tym, który podtrzymuje ich stopy, kiedy spotykają wroga, i On jest Tym, który wlewa strach w serca ich wrogów.

Subudh przyszedł także do Indonezji jako pewna odnowa duchowa w XX wieku. Kiedy Mohammad Subuh Sumohadiwidjojo (1901–1987) z Indonezji miał skończone piętnaście a niepełne szesnaście lat, przeżył decydujące doświadczenie religijno-mistyczne z duchowym poddaniem Allaah Bogu. Pewnej nocy obudził go starzec ubrany w kolorze głębokim indygo i niosący laskę proroków. Później Muhammad Subuh zrozumiał, że tym człowiekiem musiał być Sunan Kalijaga, święty przodek, suficki mistrz duchowy, który powrócił na ten świat, aby opiekować się Subuhem, kiedy ten nie mógł zadbać o siebie (Sumohadiwidjojo 1991: 23–24). Mężczyzna podszedł do zdumionego chłopca i wypowiedział proroctwo: „Pamiętaj. Gdy będziesz miał trzydzieści dwa lata, zostaniesz wezwany przez Boga Wszechmogącego”. Dla Mohammada Subuha mogło to mieć tylko jedno znaczenie: miał umrzeć w wieku trzydziestu dwóch lat (Longcroft 1993: 30). Muhammad Subuh Sumohadiwidjojo (1901–1987) wspominał, że to doświadczenie przyszło do niego wkrótce po tym, jak otrzymał wiadomość, że jego dziadek zmarł. „Byłem bardzo zszokowany tą wiadomością” – pisze wiele lat później w swojej autobiografii i dodaje, że nie miał już ochoty na naukę i chciał podjąć pracę. W nadchodzących latach Mohammad Subuh stał się żywicielem rodziny, pracował jako księgowy w Semarang City Hall. W ciągu tych lat odczuwał również intensywne poszukiwania duchowe związane z proroctwem, które otrzymał kilka lat wcześniej. Przypuszczał, że jeśli miał umrzeć w wieku trzydziestu dwóch lat, lepiej szukać wyższych wartości, starać się o łączność z Allaah, z Bogiem. Jego duchowa podróż zaprowadziła go do wielu nauczycieli duchowych, głównie Sufich. Najważniejszym duchowym nauczycielem dla Muhammada Subuh w tych latach był suficki Szajch Abdur-Rahman. Był także ostatnim mistrzem duchowym, do którego udał się Muhammad Subuh, aby otrzymać duchowe przewodnictwo. Szajch Abdur-Rahman był dobrze znanym Szajchem z zakonu derwiszów Naqshbandī. Podobnie jak większość innych nauczycieli duchowych, od razu zauważył „duchowy potencjał” młodego Muhammada Subuha (Longcroft 1993: 46). Muhammad Subuh otrzymał latihan kejiwaan, duchowe ćwiczenie Subudh, w 1925 roku, kiedy miał zaledwie dwadzieścia cztery lata, co dla młodego chłopaka było trudnym do uniesienia. To nieoczekiwane doświadczenie zakończyło jego poszukiwania duchowych nauczycieli, chociaż z zasady uczeń z powodu głębokich doświadczeń mistycznych nie powinien porzucać Nauczyciela ani Mistrza. Jak opowiada, pewnej nocy, około północy, po godzinach nauki, Mohammad Subuh odłożył książki i poszedł na spacer. Nagle i nieoczekiwanie zauważył „światło świecące znad kuli promiennego białego światła” padające na jego głowę.

Było to pierwsze doświadczenie Muhammada Subuha z Subudh czyli latihan kedżiwan, charakteryzujące się całkowitym poddaniem się Wszechmogącemu Bogu, Allaah. W biografii Mohammada Subuha dodaje się, że przypomniały mu się słowa wypowiedziane przez starca w czerni, ubranego w szaty indygo Pira (Starszego), który prorokował, że Allaah, Bóg, go wezwie, Muhammad Subuh zinterpretował jednak, że umrze młodo. Jeśli to był ten czas, powinien się całkowicie poddać, dlatego Muhammad Subuh położył się na łóżku z rękami skrzyżowanymi na piersi (Longcroft 1993: 49). Muhammad Subuh czuł się zaniepokojony tego rodzaju doświadczeniem mistycznym. W tamtym czasie tak naprawdę nie rozumiał jego głębszego znaczenia, a takie zrozumienie daje jedynie dobry kontakt z Nauczycielem Duchowym, z Pir lub Murszid. Najwyraźniej Szajch Abdur-Rahman nie potrafił wyjaśnić w pełni głębi przeżycia duchowego. Kilka podobnych doświadczeń przyszło do Muhammada Subuha wkrótce potem. Zaledwie kilka miesięcy później, podczas wykonywania rytuału dhikr (zikr), recytując modlitwę esencjonalną dla praktyk sufickich frazę: lā ilāha illa ʾllāh („Nie ma bóstwa oprócz Boga”), spontanicznie podczas latihan kedżiwaan, zobaczył i poczuł, jak duża książka spada mu na kolana. Na pierwszej stronie zobaczył zdjęcie Świętego Araba w długiej szacie i w turbanie. Muhammad Subuh próbował odczytać pismo arabskie, które nagle zmieniło się na znaki łacińskie i w tłumaczeniu na język niderlandzki, i przeczytał słowa: „Prorok Muhammad Rasulu’llah”. Co dziwne, obraz uśmiechnął się i skinął głową, potwierdzając interpretację, że posłane jest objawienie od Proroka Islamu, Muhamamda. Potem młody Muhammad Subuh przewrócił stronę i zobaczył Jawajczyków, a na innych stronach byli ludzie reprezentujący wiele różnych ras i narodów. Wszyscy poruszali się, modlili, płakali, krzyczeli i prosili Allaah Boga o przebaczenie swoich grzechów i uchybień. Potem książka zniknęła w jego piersi (Longcroft 1993: 52ff; zob. także Sumohadiwidjojo 1990a: 29–30). Subudh to praktyka oczyszczenia, błaganie Boga o przebaczenie za wszelkie grzechy i błędy oraz oczyszczenie z pomocą świętej frazy dhikru: lā ilāha illa ʾllāh („Nie ma bóstwa oprócz Boga”). Kto nie praktykuje latihan kedżiwaan z tą frazą nie ma nic wspólnego z Subudh.

Subudh opiera się i ma korzenie w islamie sufickim (Sufi Islam) i zapewnia bezpośrednie doświadczenie boskości tym, którzy dosłownie doświadczają „latihan kedżiwaan” - praktykę duchową - stojąc, siedząc lub nawet tańcząc aż do ekstazy recytując świętą frazę: lā ilāha illa ʾllāh („Nie ma bóstwa oprócz Boga”). Wiąże się to z wyciszeniem siebie, poddaniem ego (nafs) Wszechmogącemu Bogu i podążaniem za tym, co pojawia się spontanicznie, często śpiewając i tańcząc lub wybijając pokłony. Jest to ćwiczenie praktykowane przez przynajmniej pół godziny dwa do trzech razy w tygodniu samodzielnie lub lepiej w grupie otwartych duchowo adeptów. Zasadniczo, każdy grupowy latihan kedżiwan w Subudh polega na podążaniu za spontanicznym odbiorem duchowej inspiracji i Woli Bożej, za natchnieniem czy tchnieniem Ducha Świętego, Ducha Bożego. Subudhyjskim odpowiednikiem arabskiej praktyki Subhaan Allaah jest praktyka latihan kedżiwan, zdefiniowana zgodnie z regułami Subudh (jak chociażby wymóg formalnego „otwarcia” czy "przyjęcia" uczestników praktyki poprzez inicjację oraz częste rozdzielenie uprawiania latihanu przez mężczyzn i kobiety charakterystyczne dla Islamu).

Chociaż latihan kedżiwaan można kultywować samodzielnie, członkom Subudh zaleca się regularne uczestnictwo, najlepiej dwa razy w tygodniu, w grupowym latihan kedżiwaan. Kiedy członek ma wystarczające doświadczenie, aby wiarygodnie wyczuć odpowiedni czas na zakończenie sesji latihanu, może dodać jedną sesję latihan kedżiwaan więcej w domu. Chociaż sugestie założyciela Subudh są uważane przez wielu członków za cenne, nie ma wymogu, by w cokolwiek wierzyć oprócz Boga, a latihan kedżiwaan jest otwarty dla osób wszystkich wyznań religijnych, dodajmy, dla wierzących w Boga o dobrej moralności i wysokim poziomie etycznym. Subudh jako suficki ruch duchowy oficjalnie nie popiera żadnej doktryny dotyczącej natury czy filozofii dla korzyści z latihanu.

Złote Myśli Pir Tahir Pak Subuh Uday:

"Latihan kedżiwaan rozpoczynamy od poddania się całkowicie Wszechmogącemu Bogu, Subhaan Allaah!"

"Nie ma Subudh bez ciągłego powtarzania zikru Allaah - Allaah, na każdym wdechu i wydechu."

"Allaah, Bóg - Dżabbar Allah - Bóg Wszechmogący - jest tym, w którym jesteśmy zjednoczeni."

"Islam to całkowite podporządkowanie się Allaah, Bogu, całkowite oddanie życia Bogu."

"Latihan kedżiwaan rozpoczyna się recytowaniem: lā ilāha illa ʾllāh („Nie ma bóstwa oprócz Boga”).