www.sufizm.fora.pl

chishtiyya

Shaikh Szarf-ud-din Maneri
(Makh–dum–ul–Mulk)

Syn Szaikha Yahiâ urodzony w Maner w poblizu Patny w indyjskim stanie Bihar. Otrzymał wewnętrzne duchowe oświecenie od od mistycznego proroka Khizra. Wtajemniczony ostatecznie przez Mistrza Najîb-ud-dîn Firdausî w pobliżu Delhi. Jego mauzoleum w stanie Bihar jest częstym miejscem sufickich pielgrzymek. Żył na przełomie XIV i XV wieku. Zostawił wiele listów z naukami w języku perskim, co jest tradycją, że mistrzowie piszą listy z naukami do swych uczniów, które później są źródłem przekazu.

Gatheki - Listy Sufickiego Nauczyciela

Religia, Ścieżka i Prawda
Religia (Szariat), Ścieżka (Tariqat) i Prawda (Haqiqat)

Religia (Szariat) jest drogą ustanowioną przez proroka dla jego wyznawców, drogą położoną z pomocą Boga. Wszyscy prorocy na równi zwracają uwagę ludzi do monoteizmu i służby. Tak więc mamy tylko jedną religię, jedno wezwanie i jednego Boga. Ich nauki nie mogą być sprzeczne, jako że opierają się na Boskiej Inspiracji. Różnica jest zaledwie werbalna i formalna, ale w zasadach i podstawach nie ma żadnej różnicy. Są oni duchowymi lekarzami ludzkości i przepisują religie swym poszczególnym wyznawcom stosownie do ich potrzeb. Religia składa się z szeregu nakazów, zaleceń i zakazów i dotyczy monoteizmu, oczyszczenia ciała, modlitw, postów, pielgrzymek, świętej wojny, dobroczynności, jałmużny itd.

Ścieżka (Tariqat) opiera się na religii i polega na poszukiwaniu istoty, esencji form, którymi zajmuje się religia, badaniu ich, dociekaniu, oczyszczaniu serca, oczyszczaniu natury moralnej i duchowej z nieczystości takich jak hipokryzja (obłuda), skąpstwo, politeizm itd. Religia dotyczy zewnętrznego sposobu prowadzenia się i oczyszczania ciała. Ścieżka natomiast zajmuje się oczyszczaniem wewnętrznym.

Religia jest sygnałem zewnętrznego oczyszczania. Prawda jest znakiem czy dźwiękiem stanu wewnętrznej kondycji. To pierwsze (religia) podlega zmianom, jest dziełem człowieka i może być w pewien sposób nabyte, osiągnięte. To drugie (prawda) jest niezmienne, takie same od czasów Adama aż po koniec świata i jest Boską Łaską. Pierwsze jest jak materia czy ciało. Drugie natomiast jest jak duch czy dusza.

[O wyższym etapie po prostu wspomniano w Fawaed-i-Rukni jako o Marefat (Boskiej Wiedzy), bez jakichkolwiek dodatkowych wyjaśnień… Tak więc Szariat odpowiada religii egzoterycznej każdego narodu. Tariqat natomiast odpowiada mniejszym tajemnicom starożytnych zachodnich mistyków, czyli Ścieżce właściwej wschodnim mistykom. Marat (Marefat) odpowiada etapowi doskonałego człowieka, czyli Mistrza]

Oczyszczenie

To czystość czyni człowieka poważanym i szanowanym. Jest to magazyn wszelkich błogosławieństw, darów i cnót… Islam opiera się na czystości i nie toleruje najmniejszej choćby plamki, najmniejszego zabrudzenia. Nie pokazuje się swej twarzy nieczystą.
Po pierwsze: - czystość ciała, ubioru i pożywienia
Po drugie: - czystość zmysłów, tzn. powstrzymywanie się od grzechów i wykroczeń.
Po trzecie: - czystość serca, tzn. wyrzeczenie się wszelkich złych cech takich jak nieżyczliwość, skąpstwo, zawiść i złośliwość.
Wraz z pierwszym rodzajem czystości uczeń stawia pierwszy krok na Ścieżce. Z drugim – stawia drugi krok, a z trzecim – trzeci. Taka jest istota taubah – zwracania się od nieczystości do czystości. Najpierw uczeń był świątynią bożków, teraz staje się meczetem. Na początku był demonem. Teraz staje się człowiekiem. Na początku był ciemny jak noc, teraz staje się jasny jak dzień. Teraz właśnie słońce Iman (pokoju czy wiary) świeci w jego sercu, a Islam pokazuje swoją twarz i prowadzi go do Boskiej Wiedzy. Każda praca, jakakolwiek, bez tej czystości, jest tylko ceremonią lub tradycją w linii przodków, ale nie jest Islamem.
Poznaj Boga jako swego stałego strażnika. Żyjąc pod Jego nieustannie czujnym i strzegącym okiem, człowiek powinien być skromny i czuć się zawstydzony, gdy zwraca Jego uwagę na swoje wykroczenia.
Jak modlitw nie można należycie wykonać bez zewnętrznej czystości, tak Boska Wiedza jest niemożliwa bez wewnętrznej czystości. Jak świeża woda – nie woda już raz użyta – jest potrzebna jednemu, tak czysty monoteizm – nie pomieszany albo z czymś połączony – jest potrzebny drugiemu.
Na temat wewnętrznego oczyszczania znajdziemy wzmiankę w modlitwie Proroka: „O Boże, oczyść moje serce z hipokryzji”

Zewnętrzne i wewnętrzne dolegliwości

Człowiek został utworzony z dwóch substancji, ziemskiej (doczesnej) i niebiańskiej. Jak ziemska struktura podatna jest na dolegliwości, tak też rzecz ma się z niebiańską. Na świecie są lekarze leczący obie przypadłości. Doktorzy do spraw cielesnych dolegliwości są lekarzami, ci od moralnych (duchowych) są prorokami, a także świętymi, którzy są ich następcami. Jak chory człowiek z pewnością umarłby, gdyby nie leczył go dobry lekarz, tak też dusza cierpiąca na choroby duchowe (moralne) z pewnością umarłaby, gdyby nie pomógł jej prorok lub doskonały święty. Jak lekarz bada tętno, aby ustalić (stwierdzić) chorobę u pacjenta i zaleca mu użycie jednej rzeczy, a powstrzymanie się od innej, mając na uwadze przywrócenie fizycznej równowagi w ciele i zdrowia – tak również Boski Posłaniec ustala moralne czy duchowe dolegliwości ucznia i zaleca różne obowiązki oparte na Prawie, stosownie do receptywności i możliwości ucznia, rekomendując jedno, a nie pozwalając na coś innego, tak by zredukować wewnętrzne pomieszanie i pragnienia do stanu harmonii wymaganej przez Prawo, i by wywołać zdrowie moralne w możliwie najkrótszym czasie. Tak jak chory człowiek postępujący wbrew instrukcjom swego lekarza pogarsza sprawę i musi w końcu umrzeć, tak też pacjent z dolegliwością moralną sprzeciwiający się Prawu, naruszając je, zyskuje coraz więcej zepsucia i w końcu musi skutkiem niewiedzy i ignorancji zginąć (przepaść na zawsze).

Światła

Kiedy lustro serca jest oczyszczone z wszelkich zabrudzeń, wtedy jest w stanie odzwierciedlić nadzmysłowe światła. Na początku pojawiają się one jako błyski, ale przybierają na sile i wielkości w miarę jak wzrasta czystość serca – przejawiając się stopniowo jako lampa, płomień gwiazdy, księżyc i słońce. Formy błysków biorą się z ablucji i modlitw… Te w postaci lampy, płomienia i gwiazd wypływają z częściowej czystości serca. Te w postaci pełni księżyca – z czystości doskonałej, w postaci słońca biorą się z duszy odzwierciedlającej Jego chwałę i majestat w doskonale czystym sercu. Przychodzi w końcu czas, kiedy wewnętrzne światło staje się tysiąc razy jaśniejsze od fizycznego słońca. Jeśli wizja słońca i księżyca są jednoczesne, to drugie oznacza serce odzwierciedlające światło duszy, to pierwsze zaś – samą duszę. Światło duszy jest bezkształtne, widoczne spod zasłony zniekształcającej ideę w postaci słońca.

Czasem, światło Boskich Atrybutów może rzucić swe refleksy na lustro serca stosownie do czystości tego drugiego… Światło to rozróżnia się samo przez uczucie błogości i radości w sercu, które oznaczają, że pochodzi ono od Boga, a nie od innych źródeł. Trudno tę błogość opisać. Mówi się, że światło atrybutów konstruktywnych napełnia oświeceniem, ale nie spala. Światło atrybutów dezintegrujących spala, ale nie oświeca. Sprawa ta leży poza zasięgiem i zdolnością pojmowania intelektu. Czasem, kiedy serce jest w pełni czyste, widz widzi Prawdziwego Jedynego wewnątrz siebie, jeśli patrzy do wewnątrz siebie. Widzi Prawdziwego Jedynego na zewnątrz, jeśli wpatruje się we wszechświat. Kiedy Boskie Światło (Allah An-Nur) zostaje odzwierciedlone w świetle duszy, wtedy to wizja daje błogość. Kiedy Boskie Światło świeci na zewnątrz pośrednika duszy i serca, wtedy wizja przejawia bezkształtność i nieskończoność, jedność i harmonię, podstawę i podporę wszelkiej egzystencji. Nie ma wtedy tu i tam, wschodu ani zachodu, ani strony prawej ani lewej, góry ani dołu, przestrzeni ani czasu, ani odległości (tego, co dalekie, ani co bliskie), ani nocy, ani dnia, niebios, ani ziemi. W tym miejscu łamią się pióra, język staje kołkiem, intelekt pogrąża się w otchłań nicości, rozum i wiedza gubią drogę w tej dzikiej i bezkresnej przestrzeni zdumienia.

Oświecenie

Jest różnica między Boskim Oświeceniem (Realizacją Boga) a oświeceniem duszy (samorealizacją). Kiedy lustro serca jest oczyszczone ze wszystkich zabrudzeń i stało się na wskroś czyste, może wtedy służyć do zogniskowania promieni Boskiego Słońca w ten sposób odzwierciedlić Boskość (Boga) i wszystkie Jego Atrybuty. Jednakże, nie każde czyste serce może cieszyć się tym darem, tą łaską. Nie każdy biegacz zdoła pochwycić zwierzynę (dosł. Antylopę), ale tylko ten, który biegnie…
Czyste serce odzwierciedla niektóre cechy, przymioty duszy. Jeśli jest na wskroś czyste, to czasem może odzwierciedlić wszystkie cechy. Czasem esencja duszy – Boski Wicekról – może pokazać swoją naturę i zapewnić: „Jam jest Tym Jedynie Prawdziwym” mocą swej królewskości. Czasem można zobaczyć jak cały wszechświat składa hołd przed tronem wicekróla i dusza może pomylić Boskiego Wicekróla z Bogiem… Takie pomyłki są dość pospolite i niepodobna ich uniknąć bez Boskiej Łaski i pomocy Nauczyciela. Przejdźmy teraz do omówienia różnic:
1.Oświecenie duszy zwycięża niższą naturę na jakiś czas chwilowo, tzn. na czas trwania iluminacji. Natomiast Boskie Oświecenie zwycięża ją trwale, na stałe.
2.Oświecenie duszy nie jest niezgodne z obrzydliwością, plugawością, ordynarnością i zepsuciem serca. Ani nie rozwiązuje wszystkich kłopotów, ani nie użycza błogości Boskiej Wiedzy. Boskie Oświecenie stanowi odwrotną stronę, przeciwieństwo tego wszystkiego.
3.Oświecenie duszy może wywołać dumę, zarozumiałość i egoizm… Boskie Oświecenie usuwa to wszystko i zwiększa żarliwość poszukiwania.
„Oświecenie” i „zaciemnienie” są dwoma słowami powszechnie używanymi wśród Sufich. Pierwsze oznacza odkrywanie, odsłanianie Boga, drugie natomiast zakrywaniem Go. Wyrażenia te nie stosują się do Jego Esencji czy Istoty, gdyż jest ona niezmienna. Podobnie, gdy ktoś znajduje rozwiązanie problemu i mówi: „problem został rozwiązany” – to problem nie został rozwiązany, tyle tylko, że umysł człowieka otworzył się na tyle, by pojąć, zrozumieć ten problem. Wiedza zwie się w tym przypadku rozwiązaniem tego problemu, natomiast niewiedza – jego zaciemnieniem – tak więc kiedy człowiek widzi wszystko od Boga, a nie od siebie, kiedy Jaźń znosi niższą naturę i widzi Niepoznawalne – to jest właśnie określane jako Oświecenie.

Wspaniałomyślność

Uczeń, któremu brak wspaniałomyślności nie czyni w ogóle postępów. Ktoś, kogo aspiracja (dążenie) nie sięga poza niebiosa, nie nadaje się do tej bitwy. Mędrcy utrzymują, że pragnienie posiadania wszystkiego na świecie zgodnie z własnymi życzeniami pasuje do kobiety, a nie do człowieka… Krótko mówiąc wspaniałomyślny uczeń powinien w pierwszym rzędzie zgnieść swoje własne życie i wypróbować swój miecz na własnej naturze pragnieniowej, nie zaś na niewiernym, gdyż niewierny może jedynie zranić ciało i złupić ziemskie, doczesne bogactwa. Natomiast natura pragnieniowa uszkadza sam korzeń religii i niszczy wiarę…

Bądź czujny i nie stawiaj nawet jednego kroku bez należytej uwagi, ponieważ czas jest karą dla niedbałych i nieostrożnych!
Powiedziano: - Kiedy człowiek pragnie wejść na Ścieżkę, wódz wszelkiego zła, Szatan, chwyta go za poły i mówi: „Dźwigam Krzyż Przekleństwa w tej pracy, żeby żaden nieczysty gość nie wszedł na Ścieżkę. Jeśli ktoś ośmielił się wejść bez szaty wiary w jedynego Boga (monoteizm) i szczerej żarliwości, odetnę mu stopy…”

„Gdyby twoje duchowe oczy otworzyły się, to każdy atom powiedziałby ci sto tajemnic. Zobaczyłbyś wtedy, że każdy atom nieustannie posuwa się naprzód. Wszyscy i wszystko pochłonięte jest tym marszem – ty jesteś ślepy – a ów marsz trwa również w tobie. Nie ma kresu potęgi MIŁOŚCI. Tak jest i nie ma na to rady”. Z najwyższych niebios do najniższych otchłani; wszystko szuka i pragnie (łaknie). Jedynie człowiek nikczemny ustanawia pokój z wrogiem i odcina się od Umiłowanego.

Jaqin – Zaufanie

Sufi pokładają w Bogu ufność. Khavadź Yahia zauważa: „ Ten, kto nie ufa Bogu, nie może przyjąć Boskiego Oświecenia”. Wyjaśnienie: Bóg zajmuje się człowiekiem stosownie do jego oczekiwań. Ktoś, kto podejrzewa i obawia się Go nie może przyjąć żadnego światła. Nadto, przyjacielem jest ten, kto jest darzony ufnością, a wrogiem ten, kto jest podejrzany. Podejrzenie (obawianie) zaprasza wrogość, a zaufanie – miłość.

Jest jednak rozróżnienie między zaledwie bezpodstawną nadzieją, a rozsądnym uzasadnionym oczekiwaniem. Człowiek, który stara się wypełniać Boskie Polecenia może racjonalnie oczekiwać Boskiej Łaski. Jest to jednak próżna nadzieja dla człowieka winnego zbrodni, przestępstwa i zaniedbań by oczekiwać uwolnienia od piekła i cieszenia się niebiosami… Zatem mądrze jest sprawdzić konto natury pragnieniowej i przygotować się na śmierć. Głupią jest rzeczą podążanie za naturą pragnieniową i posiadanie nadziei na odpuszczenie grzechów.

Serce

W sercu tego, który wie (znawcy) jest schowany pewien skarb. Jest nim MIŁOŚĆ. Jeden jej klejnot wart jest tysiąc niebios. Strażnikiem niebios jest anioł zwany Rizwan, natomiast strażnikiem skarbu Miłości jest sam Bóg.
Wiedz, że twoja wartość i zasługa mierzona jest miarą tego, czego szukasz… Jeśli modlisz się i oddajesz cześć po to, by dostać się do nieba czy uniknąć piekła, to oddajesz cześć boską twym własnym pragnieniom. Jeśli szukasz i podążasz albo obawiasz się jakiejś rzeczy, to jesteś jej wielbicielem. To ile naprawdę jesteś wart zależy od tego, co jest w twym sercu. Jeśli twe serce jest przywiązane do Boga, to jesteś Boskim człowiekiem…

Dżunnaid kiedy był chory modlił się o wyzdrowienie. Pewien głos odrzekł mu: „Ty wchodzisz między Mnie a ciebie samego”
Każdego ranka idziesz do biura i wracasz o zmierzchu. Gdzie jest różnica między tobą a czcicielem ognia czy Żydem? Twoje modlitwy służą powiększaniu bogactwa, a twe pielgrzymki zwiększaniu popularności. Wszystkie twe czyny są podobnie skażone nazwą i formą. Mimo wszystko prawdziwy cel i kres życia nadal jest przed tobą zakryty.

Dążenie i wyrzeczenie

Sufi różnią się opiniami, jeśli chodzi o kwestię: czy powinno się iść za ziemskimi dążeniami czy też wyrzec się ich. Całkowite wyrzeczenie dozwolone jest jedynie na bardzo wysokim etapie tzn. etapie absolutnej jedności z Bogiem i doskonałej ufności w Niego.

Praca o to, by zdobyć środki do życia rozpoczęła się wraz z pojawieniem się Adama. Uprawiał ziemię i nauczał tego swoje dzieci. Prorok Szoaib był kupcem i posiadał bydło rogate, Mojżesz służył jako jego pasterz. Gdyby praca kolidowała z zasadą pokładania ufności w Bogu, prorocy nie pracowaliby na środki do życia. Muhammad przestrzegał przyjaciół przed nadużyciem zasady ufności i nawet trzymał w magazynie roczne zabezpieczenie dla swych dzieci. Praca jest obowiązkiem dla człowieka, który musi utrzymywać czy wspierać inną osobę. Powinien jednak pracować tak, by nie odciąć się od Boga.

Każdy powinien wejrzeć w swe uwarunkowania i wewnętrzną postawę, by zdecydować czy powinien podjąć pracę czy też jej zaprzestać. Jeśli zaprzestanie pracy oddziela człowieka od Boga, to należy ją podjąć. Jeśli zaś prowadzi ono do Boga, wtedy należy pracę odrzucić.

Praca jest tak samo słuszna jak modlitwa i post. Im więcej się modlisz, im więcej pościsz, tym lepiej, ale szukanie w tym swego zbawienia jest dwoistością. Powinieneś wielbić dla wychwalania Boga i umocnienia swej miłości, ale powinieneś też polegać na Jego Łasce, jeśli chodzi o zbawienie. Podobnie też, praca jest lepsza niż wyrzeczenie. Ale to nie praca, a raczej Boska Łaska powinna być i jest tym, ku czemu przezornie należy kierować wzrok.

Derwisz powinien unikać żebraniny tak bardzo, jak tylko jest to możliwe, ponieważ jest ona niebezpieczna pod wieloma względami. Może jednak żebrać, by: a) zaspokoić głód, b) osłabić osobowość, c) kiedy zna świat jako Boskiego Zarządcę. Żebraniny jest więcej w nadążaniu za ceremonialnym wychwalaniem Boga, kiedy prosimy bardziej Jego zarządcę niż Jego samego.

Fragmenty z Gathekas Pir Szaikha Szarfuddin Maneri

Od Chishtiyya

Podręczniki z Gathekami są w swej istocie dla nauczyciela, ale wybór fragmentów nauk, wypisy z Gathek czy inna zachęta do ich studiowania z Nauczycielami Sufickimi nie jest naruszeniem tajemnicy pism ezoterycznych. Zresztą na Wschodzie, w Indii czy Pakistanie można bez problemu dostać kupić Gatheki i Gathy z naukami dla inicjowanych. Trzeba tylko wiedzieć pod jakimi tytułami są od wieków wydawane, a i znać języki takie jak Urdu czy Farsi, aby sobie poczytać.

W zasadzie te Gatheki jakie mamy na Zachodzie w tłumaczeniu na języki europejskie, to i tak zaledwie mały wybór z bardziej obszernych oryginalnych lekcji duchowych sufizmu! W Gathekach stoi napisane, że obowiązkiem Murid jest rozpowszechnianie nauk duchowych udzielanych przez Pir, zapraszanie znajomych na zajęcia z Nauczycielami sufickimi. Możliwość poczytania nauk w internecie to także sposób na rozpowszechnianie nauk sufickich, tym bardziej, że w sumie w Gathekach czy Gathach i tak jest nie wiele w stosunku do Wschodnich oryginałów!

Ahmad

To chyba szczególnie warty wspominania mistrz i nauczyciel suficki. Jego nauki to lekcje pokazujące najgłębsze i najbardziej ezoteryczne aspekty nie tylko sufizmu muzułmańskiego, ale duchowości w całej historii wszystkich ruchów mistycznych. Setkę lekcji Mistrza Sufi, Szarfudddin Maneri można czytać i czytać, studiować, kontemplować, wcielać w życie, a po latach na nowo odkrywać... Nie ma końca nauczanie Sufi Szajcha i Murszida, Szarfuddin Maneri.

W zasadzie, ta wspaniała książeczka z Gathekami Szarfuddin, dostępna od autentycznych nauczycieli sufizmu w Polsce, jest takim wielkim skarbem, który wszystkich szczerze praktykującym mistykę sufich należy zawsze polecać. Z wielkim pożytkiem dla przyszłych pokoleń sufickich.

Ofiel Chishty

Piękne są nauki sufickich mistrzów duchowych, a ścieżka suficka należy do tych, które niosą wielkie dziedzictwo dawnej gnozy i mistyki z obszaru Persji, Arabii, Indii, Turcji...

Polecam śledzić nowości na fanpejdżu portalu Facebook:

[link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam

Salam!