www.sufizm.fora.pl

Ahmad

Akbariyya i Din-i-Illai działa w Polsce od 1982 roku, o czym można troszeczkę poczytać w linku:

[link widoczny dla zalogowanych]

Ruchy i organizacje sufickie są dość skryte, ezoteryczne, to pewnie skutek tego, że w państwach ortodoksyjnie islamskich muszą się kryć przed inkwizycją, która nigdy nie wiadomo kiedy znów wybuchnie. A mówią, że sufizm to mistyka i gnoza muzułmańska - tyle, że nie w rejonie wpływów sekt salafitów i wahabitów oraz Daesh (ISIL), które są morderczo do mistyków i rozwoju duchowego nastawione...

Ofiel Chishty

Akbari Sufi to bardzo eksluzywna i elitarna grupa murideen, uczniów ścieżki sufickiej. Na Wschodzie nie ma dużo praktykujących, gdyż często trzeba tradycyjne pięć lat oczekiwania na przyjęcie do Szkoły Akbariyya czekać na tak zwanej nauce wstępnej, a potem trzeba się solidnie uczyć i praktykować, oczyszczać ze szkodliwych nawyków i błędnych poglądów w tematyce duchowej i mistycznej oraz gnostycznej (marefat). Na Zachodzie jest jeszcze bardziej elitarnie, bo wielu niby chętnych musi tyle czekać starając się o rozpoczęcie nauki i praktyki, że w innych grupach, pseudorozwojowych przez ten czas do kilku się zapiszą i z nich odpadną. A w Akbariyya trzeba czekać i być grzecznym, trochę nad cierpliwością i szczerością pracować. Złapany na kłamstwie nie jest przyjmowany, bo się nie kwalifikuje moralnie. Sito selekcyjne dobrze działa.

Ahmad

Akbari Sufi, Akbariyya i Din-i-Illai działa w Polsce już ponad 40 lat mając najbardziej doświadczonych mistrzów i przewodników duchowych oraz wielką rzeszę praktykujących, szczerze oddanych jednej z najbardziej mistycznych i ezoterycznych wspólnot sufickich.

chishtiyya

Salam! Akbari to najlepsza i najgłębsza szkoła mistyczna pośród sufickich szkół duchowych, także najobszerniejsza Szkoła Wiedzy Hermetycznej. Duchowość Wysoka, Mistyka Wysoka, długie odosobnienia, dużo ciekawej i skutecznej praktyki. Ludziom leniwym, nieukom, spóźnialskim, nie polecamy, bo i tak nic nie załapią! Amen!

Ofiel Chishty

DIN-I ILLAHI - BOSKA WIARA

Dīn-i Ilāhī - w języku perskim dosłownie „Boska Wiara”, elitarny, oparty na studiowaniu wspólnych nauk duchowych istniejących religii, duchowy ruch religijny oparty ma wierze w Boga, który nigdy nie liczył więcej niż 19 liderów oraz tworzył grupy studyjne liczące po kilkanaście uczniów, stworzony przez cesarza Mogołów Dżelaluddina Akbara pod koniec XVI wieku e.ch., w Indii i Persji.

Dīn-i Ilāhī jest zasadniczo systemem etycznym i duchowym, zakazującym takich grzechów jak pożądanie, zmysłowość, oszczerstwo i pycha, a zalecającym cnoty pobożności, roztropności, wstrzemięźliwości i dobroci. Dusza była zachęcana do oczyszczenia się poprzez tęsknotę (Iszq) za Bogiem (zasada sūfizmu, mistycyzmu islamskiego), celibat był tolerowany (jak w katolicyzmie), a ubój zwierząt był zabroniony (jak w dżinizmie). W Dīn-i Ilāhī nie ma zasadniczo nowych świętych pism ani hierarchii kapłańskiej, studiuje się istniejące już pisma święte metodami komparatywnymi. W swoim rytuale, w pewnej mierze zapożyczony z zaratusztrianizmu, czynił światło (Słońce i Ogień) przedmiotem boskiej czci i recytował, podobnie jak w hinduizmie, tysiąc sanskryckich imion Słońca, ale raczej dla uświadomienia sobie jak manifestuje się Odwieczne Światło Boże, an-Noor (an-Nur).

W praktyce jednak Dīn-i Ilāhī funkcjonuje jako rodzaj bractwa czy zakonu stworzonego przez cesarza Akbara wokół jego własnej osoby jako głównego mistrza duchowego i głowy tego ruchu duchowego. Uczniowie tego misterium religijnego byli na początku osobiście wybierani przez cesarza Akbara według ich oddania. Ponieważ cesarz tytułował się reformatorem islamu, przybywając na Ziemię prawie 1000 lat po proroku Muhammadzie, pojawiły się pewne sugestie, że on również pragnął być uznany za proroka. Niejednoznaczne użycie formułek modlitewnych (powszechnych wśród praktyków Ṣūfī), takich jak Allāhu Akbar, „Bóg jest największy” lub być może „Bóg jest Akbarem”, również sugerowało boskie powiązania Akbara.

W różnych, sprzecznych źródłach Cesarz Dżelaluddin Akbar jest opisywany jako osoba, która potwierdziła wierność islamowi, i nigdy nie zerwała z nim. Jego misteria religijne była powszechnie postrzegane przez współczesnych jako muzułmańska mistyka lub doktryna tasawwuf, aczkolwiek, jakieś dwa źródła z jego czasów – oba wrogie – oskarżają go o próbę założenia nowej religii, co można kwalifikować do oszczerstw politycznych ze strony opozycji. Wpływ i atrakcyjność Dīn-i Ilāhī jako Braterstwa Duchowego studiujące pisma święte poprzez znajdowanie wersetów na podobne tematy były ograniczone ale przetrwały czasy Akbara, chociaż wywołały silną reakcję ortodoksyjnego islamu w Indiach, zmuszając po śmierci Cesarza Akbara do praktyki ukrywania się przed ludźmi ciemnymi o chorych umysłach.

Ostatni etap polityki religijnej Cesarza Akbara nastąpił w 1582 roku e.ch., kiedy ogłosił on Tauhid-i-Ilahi, czyli Din-i-Ilahi, czyli Boską Wiarę. Nie była to jakaś nowa religia jak złośliwi twierdzili, lecz społeczno-religijny zakon lub bractwo, stworzone i powołane do spajania zróżnicowanych społeczności w kraju pod jedną wiarą w Boga. Był to logiczny rezultat deklaracji Chutby z 1579 roku e.ch. Akbar okazał się najbardziej liberalnym zwolennikiem uniwersalnej tolerancji, czyli Sulh-i-kul, idei pokoju dla wszystkich, spośród wszystkich muzułmańskich władców. Akbar nigdy nie próbował naciskami zwiększać liczby członków Din-i Illahi, wręcz przeciwnie, według Abula Fazla, wahał się przed przyjęciem nowych członków do swojego Zakonu Sufi. Ain-i-Akbari wymienia tylko 18 nazwisk osób, które przyjęły Din-i-Ilahi, a 19-tym jest sam Akbar. Wśród nich był tylko jeden Hindus, Radża Birbal. Łączna liczba Ilahiów wszystkich stopni wynosiła kilka tysięcy, a tych wspomnianych 18-tu, to dworscy książęta i oficerowie armii. Stosowano generalnie cztery rangi uczniów zależnie od rodzaju poświęcenia.

„Din-i-ilahi nie było nową religią, lecz raczej Zakonem Sufickim z własną formułą, w której wszystkie zasady zawarte są w Koranie i praktykach współczesnych zakonów sufickich”. Uwaga: Termin „Din i ilahi” nigdy nie został użyty, ukuty, ani nawet usłyszany przez Cesarza Akbara za jego życia. Uważa się, że używane były dwa terminy: „Tauhid i ilahi” i „Sulh i Kul” (pokój ze wszystkimi). Din-i Illahi to Zakon Suficki nauczający solidnie praktyki Tauhid-i Illahi. Według Badaoniego, po powrocie z kampanii kabulskiej w 1582 roku e.ch., Cesarz Akbar zwołał radę swoich ważnych dworzan i oficerów, aby formalnie promulgować Din-i-Ilahi. Był to zakon typu sufickiego dla kultywowania tasawwuf czyli mistyki. Ci, którzy chcieli wstąpić i ci, których Cesarz Akbar zatwierdził, zostawali jego członkami i uczniami duchowymi Pir Akbara. Abul Fazl został najwyższym kapłanem i mistrzem duchowym tej organizacji sufickiej. Mężczyzna, który pragnął zostać członkiem tej organizacji, zwracał się w tym celu do Abul Fazla. Kandydat był przedstawiany Cesarzowi Akbarowi z turbanem w dłoniach w niedzielę, która została ustalona jako dzień dla Inicjacji, Bayat. Kandydat wykonywał sidżdę (pokłon), kładąc głowę u stóp Akbara, a ten pobłogosławił go, podnosząc go dotykiem ramion, założył mu turban z powrotem na głowę i wręczył mu shast (swój portret), na którym wyryto ulubioną frazę Akbara: Allah-hu-Akbar. W ten sposób został przyjęty jako członek zakonu przez samego Cesarza Mogołów.

Niektóre zasady postępowania, których przestrzegają członkowie Din-i-Ilahi, są następujące:

+ Ilahias, ilahici, jak nazywano członków Din-i-Ilahi, witali się słowami Allah-hu-Akbar i Jalle-Jalal-e-hu.
+ Świętują rocznicę swoich urodzin, wydając ucztę dla swoich towarzyszy w drodze. Wydawali również obiad za życia, w przeciwieństwie do dawnej praktyki wydawania obiadu po śmierci.
+ Członkowie Din-i-Ilahi powstrzymują się od jedzenia mięsa, o ile było to możliwe, nie spożywali posiłków ani nie używali naczyń rzeźników, rybaków i ptaszników.
+ Nie żenią się ze staruszkami ani z małoletnimi dziewczętami i praktykują jałmużnę (zakat).
+ Oczekuje się od nich, że będą dążyć do zbawienia poprzez porzucenie ziemskich pragnień i przestrzeganie dobrego postępowania i czystości.
+ Istniały cztery stopnie oddania Bogu i Cesarzowi Akbarowi jako duchowemu przewodnikowi Ilahiów. Są one ułożone w kolejności rosnącej ważności – majątek, życie, honor i religia. Ofiarowanie tych rzeczy decyduje o pozycji członka w hierarchii zakonu. Ten, kto poświęca wszystkie cztery, należał do pierwszej rangi; ten, kto poświęca trzy, należy do drugiej rangi; ten, kto poświęca dwa, należy do trzeciej rangi, a ten, kto poświęca tylko jedną, należy do czwartej, czyli ostatniej rangi. Oczywiście religia jest ostatnią i najcenniejszą rzeczą, której oddanie nie jest obowiązkowe, aby zostać członkiem organizacji Din-e-Illahi.

Din-i-Ilahi był programem duchowego przywództwa za panowania cesarza Mogołów Akbara w 1582 roku, który kładł nacisk głównie na moralność i dobroć. Akbar założył bibliotekę z ogromną liczbą podręczników, liczącą około 24 tomów tomów ksiąg. W 1578 roku, podczas polowania, Akbar zaczął zgłębiać tajniki swojej religii i zainspirował się nią, tworząc Din-i-Ilahi.

Ahmad

Silne duchowo wspólnoty sufickie to zwykle mniejsze grupy i nie za duże kręgi ludzi, którzy calkiem poważnie ofiarują swoje życie duchowej podróży przed Tron Boży, przed Oblicze Stwórcy. Masowa ludzkość, dusze nieomal niemowlęce, takie, co czasem się na chwilę budzą i wracają spać, czytaj: przychodzą do wspólnoty sufickiej i odpadają, to niestety nie są te, które wchodzą przed Oblicze Boga. Musi być wielka świadomość Boga i wielka Bliskość duszy ze Stwórcą, by człowieka pomimo przeszkód zaangażował się w Podróż Duchową na tyle mocno, że przez resztę swojego życia nie odpadnie, tylko będzie trwać w Drodze Duchowej. To jest poziom odpowiedni dla Tariqah, Mistycznej Drogi Sufi. Ludzie dojrzali duchowo, dojrzałe dusze, nie wycofują się z drogi, nie odpadają od mistycznej ścieżki, nie porzucają nauczycieli ani mistrzów, nie mają cech ani skłonności odstępczych, mają silną wiarę, wierność i dobrą wytrwałość, pomimo wszelakich przeciwności...